Reizigers stappen in een bruine ondergrondse metro terwijl de conducteur wacht bij de deur. Vanaf 1927 kon men gebruik maken van de eerste ondergrondse metrodienst in Tokyo, met een station in Asakusa en een in Ueno. Tokyo is een stad die door de eeuwen heen veel verwoesting en verandering heeft gezien. In 1923 werd een groot deel van Tokyo vernietigd door De Grote Kantō-aardbeving. Dankzij de heropbouw die daarop volgde, moderniseerde de stad in rap tempo. Die verandering wordt gedocumenteerd in deze serie, door acht prentkunstenaars van de sōsaku hanga-beweging: Onchi Kōshirō, Hiratsuka Un'ichi, Maekawa Senpan, Fujimori Shizuo, Fukazawa Sakuichi, Kawakami Sumio, Henmi Takashi en Suwa Kanenori. Van 1928 tot en met 1932 werkten zij aan de serie ‘Honderd gezichten op het nieuwe Tokyo’. De naam en omvang van de serie zijn een knipoog naar de bekende prentenserie ‘Honderd beroemde gezichten op Edo’ van ca. 1856–1858, door Utagawa Hiroshige (Edo is de voormalige naam van Tokyo). De prenten beelden locaties in Tokyo af die uit de as zijn herrezen en onherkenbaar zijn veranderd, met moderne bioscopen, metrostations, warenhuizen, honkbalvelden, publieke parken, fabrieken, stalen bruggen en met uithangborden versierde straten. Tegelijkertijd is in sommige prenten het oude Edo terug te zien, zoals in serene gezichten op tempels die de tijd hebben doorstaan. Rond de tijd dat de set voltooid was, in 1932, merkte Maekawa Senpan op dat de transformatie van Tokyo niet was bij te houden en de serie al ‘Honderd gezichten op het oude Tokyo’ mocht worden genoemd. De uitgever was Nakajima Jūtarō van de Sōsaku Hanga Club. De prenten werden via een abonnement uitgegeven in een oplage van slechts 50, verdeeld over vier groepen van 25 ontwerpen. Dit is nummer 2 uit groep 3. De prentmakers van de sōsaku hanga (‘creatieve prenten’) legden de nadruk op het artistieke individu. Volgens de traditionele rolverdeling in de Japanse prentkunst werd het productieproces uitgevoerd door vier verschillende specialisten: de ontwerper, de graveur van de drukblokken, de drukker en de uitgever. De sōsaku hanga-kunstenaars hechtten daarentegen er belang aan dat zij het volledige productieproces zo veel mogelijk zelf in de hand hadden.
