In de tentoonstelling ‘Vergeet me niet’ zie je meer dan 100 portretten uit de periode tussen ongeveer 1470 en 1570. Door middel van kleding, attributen, hun houding en de setting waarin ze zijn afgebeeld vertellen de geportretteerden een persoonlijk verhaal. Lees hier 10 dingen over deze portretten.
In het echt zien?
Wil je de werken in het echt zien? Kom dan naar de tentoonstelling Vergeet me niet! We vertellen je er daar graag nog meer over. Onder andere met onze gratis audiotour.
{{ 1 | leadingZero }}
Vergeet me niet
Portretten konden afwezigen toch aanwezig laten zijn en gestorvenen eeuwen later nog aan de levenden tonen. Herinneringen aan de geportretteerden werden zo in stand gehouden. Dit was de belangrijkste functie van het portret, “Vergeet me niet”.
Albrecht Dürer, Portret van een jonge vrouw, 1497. Frankfurt am Main, Städel Museum
{{ 2 | leadingZero }}
Experiment
Rond 1500 komt de portretkunst tot bloei. Kunstenaars in grote delen van Europa experimenteerden volop met nieuwe portretvormen. Bekende genres, zoals het typisch Hollandse schuttersstuk, zijn in deze tijd ontstaan.
Dirck Jacobsz, Een groep schutters (detail), 1529


{{ 3 | leadingZero }}
Macht
Portretten van machthebbers tonen hun gezag op plaatsen waar ze op dat moment niet waren. Dat zagen heersers wel zitten. Zij kozen daarbij hun outfit en houding bewust uit, om hun status en rijkdom te onderstrepen.
Portret van Erard de la Marck Jan Cornelisz Vermeyen (ca. 1503–1559), Mechelen?, ca. 1528–1530, olieverf op paneel
{{ 4 | leadingZero }}
Kinderportretten
Kinderportretten konden tonen dat de stamboom werd voortgezet. Jan Gossart portretteerde deze kinderen niet stijf naast elkaar, maar losjes rond een tafel. Ze dragen donkere rouwkleding: hun moeder Isabella, koningin van Denemarken, was in dat jaar overleden.
Jan Gossart, Portret van Dorothea, Hans en Christine, de kinderen van Christian II, Koning van Denemarken en Isabella van Oostenrijk, 1526. London, Royal Collection Trust
{{ 5 | leadingZero }}
Frontaal
Frontale portretten waren schaars, waarschijnlijk door het confronterende karakter ervan. Wie toch voor dit type koos, kon met een indringende blik zijn of haar macht goed kenbaar maken. Bij Beetke van Rasquert kreeg zelfs haar hondje deze houding.
Anoniem, Portret van Beetke van Rasquert, c. 1545. Groningen, Groninger Museum


{{ 6 | leadingZero }}
Ambitie
Het burgerportret kwam op. Niet alleen keizers en koningen, maar ook geleerden, bankiers, handelaren en ambachtslieden lieten zich portretteren. Met attributen worden beroepen herkenbaar: de architect heeft een passer, voor de musicus ligt een partituur.
Piero di Cosimo, Portretten van Giuliano and Francesco Giamberti da Sangallo, 1482 - 1485. Rijksmuseum, bruikleen van het Koninklijk Kabinet van Schilderijen Mauritshuis
{{ 7 | leadingZero }}
Mode als bron
Op basis van kleding, accessoires, kapsel en make-up kunnen we iemand plaatsen in zijn of haar tijd. Net als nu, veranderde de mode soms snel. Daarom zijn portretten vaak goed te dateren op basis van haardracht en kostuum.
Anoniem (Florence), Portret van een vrouw in rode kledij, c. 1440–1450. London, The National Gallery
{{ 8 | leadingZero }}
Innerlijk / uiterlijk
Uiterlijke schoonheid werd vaak gezien als een teken van innerlijke goedheid. Vooral vrouwen, van keizerin tot koopmansvrouw, benadrukten met sieraden en kleding hun schoonheid en daarmee hun deugdzaamheid.
Giambattista Moroni, Portret van een jonge vrouw, 1560 - 1578


{{ 9 | leadingZero }}
Photoshop avant la lettre
Voor kunstenaars kon het een balanceer-act zijn: de geportretteerde moest goed herkenbaar zijn, maar ook voldoen aan schoonheidsidealen (dat wees op een goed innerlijk). Wij weten dankzij beschrijvingen, dat Eleonora van Aragon hier geïdealiseerd is weergegeven.
Portret van Eleonora van Aragon, Giovanni Cristoforo Romano, ca. 1473
{{ 10 | leadingZero }}
Zelfportret
Kunstenaars vereeuwigden ook zichzelf. Hun status veranderde van handwerkslieden tot ware kunstenaars. Schilders, maar ook schilderessen beeldden zichzelf af en toonden zo hun ambitie en prestige.
Sofonisba Anguissola, Zelfportret aan de schildersezel, ca. 1556–1557. ŁaŃcut, Muzeum-Zamek w ŁaŃcucie